Narmanlı Han / Narmanlı Commercial Building

 A trip back through time in Beyoğlu  

                                         Narmanlı Han     

Behind walls that resemble a fortress along İstiklal Caddesi in Beyoğlu is a tunnel through time, Narmanlı Han (Han: large commercial building)  at No. 380-390… You’ve probably passed in front of Narmanlı Student Residence, hundreds of times and maybe even had a few documents notarized at the Beyoğlu 2nd Notary Public in its courtyard.  If you get an opportunity away from running around the city, lift your head at the fathful inn and you’ll find yourself in a time tunnel. I say take a step into it from the double-winged iron gate. Have a tea in the tea shop in the courtyard while playing with the army of cats hanging around amidst the acasia and purple wisteria… In the meanwhile, let me tell you something abou the century-old history of Narmanlı Han.

The inn was constructed during the second half of the 19th century. Unfortunately, we don2t know exactly who the building’s architect was. However, we do know that this structure, which was practically the fortress of Beyoğlu, was erected by the Russian as the Russian Embassy. This is where the fortress appearance comes from. In 2001, the renown writer/researcher Murat Belge wrote, “While it was constructed in the early- 19th century, it reflects the old Russian architecture style with thick columns buried into the façade wall and a massive impression created by the wall.”

Later on, when the Russian Czar ordered the new Russian Embassy (directly across Narmanlı Han) built, this structure was turned into the consulate. After the new embassy building was completed, some bureaus remained at Narmanlı Han. During the 1st World War treaty period in Turkey, a number of White Russian political refugee families were sheltered in this structure. Who knows, they probably hung their laundry on lines strung across the wide courtyard as their children chased the cats around, like we do now. It is known that the White Russian community in İstanbul continued its affiliation with Narmanlı Yurdu for a long time. When the bureaucracy with Russia was put on hold during World War I, the building’s last Russian residents Neft Syndicat and Intourist tourism offices also left Narmanlı Han. By 1933, the Russian bureaus gradually left the building until it was vacant. The Narmanlı brothers purchased the vacant building and the period of
private ownership for the inn began.
 

The building starts on İstiklal Street next to Frederici Apartmanı. From here, it turns after the outer façade as far as Müeyyet Sokağı and goes all the way down. From the corner of Sofyalı Sokağı until the Merkez Apartmanı on the same street, wall is of the same height.

When the Narmanlı Brothers, who were merchants in Eminönü, purchased the structure, they occupied the second story, where the bureaus had small doors. They opened a gate over the walls that intersected Sofyalı Street and Müeyyet Street. The three separate rooms beyond this gate entrance were rented to Dr. Firsek Karol, who turned them into a schuplture workshop. There were  shops with archways situated on either side of the building’s main entry gate, which was very bid, high and heavy. The sections where there are shops today used to be where horse carriages were kept on station. Later on, display windows were placed and they were turned into shops.

There is a wide garden in the center of the building. It is said that the pool in the middle of this garden once situated here contained several varieties of fish. Later on, this pool was filled in and acacia and purple wisteria trees were planted. Though it is not quite possible to encounter tile in Russian architecture, it is believed that the ceramic tiles on the courtyard walls were added by the Narmanlı Brothers. They had a reputation for being patrons of the arts. This is another reason it is believed that they were the ones responsible for adding the tiles. Yet another reason for this was that there were a number of artists amongst the inn’s renters.
The painter Aliye Berger both lived here and worked out of an art studio as well. We also know that Sabahattin Eyüboğlu also had a studio here as well. Comprised of a tranquil, serendipitous world between walls surrounding a courtyard in the middle of the city, the inn must have inspired the artists who worked were. The literary writer and thinker Ahmet Hamdi Tanpınar also lived here.

It gives people goosebumps to think that Tanpınar sat in this courtyard, maybe in that little niche to the left and wrote his works Peace, Five Cities.  Sitting in the courtyard, perhaps daydreaming about the bureaucrats, refugee White Russians, Narmanlı Brothers and artists wouldn’t be out of the ordinary.

Passing through the large courtyard gate, of which only a single wing is generally kept open, and you immediately escape the bustle and today’s appearance of the city. If you force yourself a bit you can be drinking tea with Tanpınar. It’s strange, at the beginning of his book, Beş Şehir, he writes, “The real subject of Five Cities is the sadness felt subsequent to losing things in our lives and the longing felt for newness." Reading these lines, one can almost imagine Tanpınar working at his desk overlooking the inn’s garden right there in front of you.

It is really difficult not to sense longing for things lost in our lives, especially in a city like İstanbul. Especially in a place like İstiklal Street in Beyoğlu… It’s like we are engrossed in ripping away our ties with the important history here. It’s like we have no intention of seeing the experiences of our scientists and artists who lived in the buildings on the streets of this provincial district.
Then again if we turn back to Narmanlı Han and its old residents, a carpet shop Müeyyet Street next to İstiklal Street as well as a garment shop belonging to Antoine Visconti were in business here.
It is known that chic men and women wearing furs would head for the inn to wear outfits manufactured from the silk fabrics of Viscounti, who was one of İstanbul’s first manufacturer’s of readywear. Ulus representative Neşet Atay resided here as well as used it as a bureau. Also, one of İstanbul’s oldest newspapers, Jamanak used it as a bureau for about 60 years.

Within the scope of a second-class historical edifice, Narmanlı Han continues to be an eyewitness for close to 200 years along İstiklal Street.  As we said at the outset, Narmanlı Han shelters an army. You can call it an army of 40, I say it has 60 members. Their ancestors might have licked water from the hand of Tanpınar or Eyüboğlu. These days, we don’t know who is looking after them. Perhaps they sat in the courtyard and became neighbors with them. Perhaps there was an İstanbul lady who offered Tanpınar coffee with her own hands. The cats haven’t shirked from acting like the owners of this inn since its existence. However, its gates are always open to new guests who are going to glance over the historical walls.

Beyoğlu’nda bir zaman Tüneli 

                             Narmanlı Han

Beyoğlu, İstiklal caddesi üzerinde kaleyi andıran duvarlarının ardında bir zaman tüneli vardır. Caddenin 380-390 numarası olan Narmanlı Han… Bu Narmanlı Yurdu’nun belki yüzlerce kez önünden geçmiş, belki bir evrakı tastikletmek için avlusundaki Beyoğlu ikinci noterine bir uğramışsınızdır.  Eğer şehrin koşturmacasından, ardınızdan sizi kovalayan zamandan fırsat bulup da, şöyle bir başınızı kaldırıp bu vefalı hana bakarsanız, bir zaman tünelinin içinde bulursunuz kendinizi. İki kanatlı demir kapısından adımınızı bir içeri atın derim. Akasyalı, mor salkımlı avlusunda, kendi halinde yaşayıp gitmekte olan kedi cumhuriyetiyle hoş beş ederek, avludaki çaycıda bir çay için… Ben bu arada size Narmanlı Han’ın yüzyıllık tarihinden bahsedeyim.

Han 19. yüzyılın ikinci yarısından inşa edilmiştir. Ne yazık, binanın mimarlarına dair tam bilgiye sahip değiliz. Ancak Beyoğlu’nun adeta kalesi olan bu binanın Rus Eçiliği olarak yine Ruslar tarafından yapıldığını bilmekteyiz. Dış duvarlarının kale görünümü de buradan geliyor.“Erken 19. yüzyıl yapısı olmakla birlikte, eski Rus mimari tarzını daha çok yansıtır: cephesindeki, duvara gömük kalın sütunları, duvarlarının yarattığı o masiflik izlenimiyle.” (Murat Belge,  Narmanlı Yurdu, 25.02.2001).

Daha sonraları, Rus Çarı’nın ısmarladığı, şimdiki Narmanlı Han’ın tam karşısında yer alan yeni Rus Elçilik binası inşaa edilince, bu bina konsolosluk haline getirilmişti. Yeni Rus Elçilik binasının bitirilmesinden sonra dahi, bazı elçilik büroları Narmanlı Han’da kalmışlardı. Türkiye’de mütareke döneminde birçok Beyaz Rus mülteci aile bu binada barınmıştı. Kim bilir, çamaşırlarını aynı bizler gibi geniş avluya çektikleri iplere asmışlar, çocukları o zamanların kedilerinin peşlerinde koşmuşlardı. İstanbul’daki Beyaz Rus nüfusunun, Narmanlı Yurdu ile ilişkisinin uzun süre devam ettiği biliniyor. Birinci Dünya Savaşı’nda Rusya ile bürokrasi dondurulunca, binanın son Rus ikametçileri Neft Syndicat ve Intourist turizm büroları da Narmanlı Han’dan ayrılmışlardı. 1933 yılına gelindiğinde, Rus büroları da yavaş yavaş binayı terk edince, bina boş kaldı. Narmanlı kardeşler boşalan binayı satın alırlar. Böylece Han’ın özel mülk dönemi başlar.

Bina, İstiklal Caddesi üzerinde Frederici Apartmanı’nın yanından başlıyor. Buradan Müeyyet sokağına kadarki dış cepheden sonra dönüş yapıp Müeyyet Sokağını boylu boyunca kat eder. Sofyalı Sokağı’nın köşesinden bu sokaktaki Merkez Apartmanı’na kadar olan duvar da yine aynı yüksekliktedir.

Eminönü’nde tüccarlık yapan Narmanlı kardeşler, binayı satın alınca, bürolarını ufak kapının olduğu, binanın ikinci katına taşımışlardır. Sofyalı sokağı ile Müeyyet Sokaklarının kesiştiği yerde duvarlar üzerinde bir kapı yine onların açılmıştır. Bu kapının girişinden sonraki üç ayrı oda Dr. Firsek Karol kiralanarak heykeltıraş atölyesi haline getirilmiştir. Binanın çok büyük, yüksek ve ağır olan ana giriş kapısının iki yan taraflarında bulunan dükkanlar ise kemerlidir. Şimdi dükkanların bulunduğu bu bölümler, eskiden at arabaların bekleme yerleriymiş, sonraları vitrinler yerleştirilerek dükkana dönüştürülmüşlerdir.

Binanın ortasında geniş bir bahçe yer alıyor. Önceleri bu bahçenin ortasında bir havuzun olduğu ve içinde çeşitli balıkların zevkle bakıldığı söyleniyor. Ancak sonraları bu havuz doldurularak yerine akasyalar ve mor salkım ağaçları dikilmiş. Rus mimarisinde çiniye rastlamak pek mümkün olmadığından, avlu duvarlarındaki çinilerin, Narmanlı kardeşler tarafından binaya ekletildiği düşünülüyor. Narmanlı kardeşlerin namları günümüze sanatsever insanlar olarak ulaşır. Bu da çinilerin onlar tarafından ekletildiğini düşünmemizde bir başka sebep. Yine bu sebepten olsa gerek, hanın kiracıları arasında çok önemli sanatçı kimlikler var.

Ressam Aliye Berger hem burada yaşamış, hem de atölyesini burada kurmuş. Sabahattin Eyüboğlu2nun burada bir atölyesi olduğunu da biliyoruz. Şehrin ortasında olup da avluyu çevreleyen duvarlarının arasında sessiz ve huzurlu, biraz da büyülü kendine has bir dünya oluşturmuş han, sanatçılara ilham vermiş olmalı. Edebiyatçı ve düşün adamı Ahmet Hamdi Tanpınar da burada yaşamış.

Hanın avlusundayken, Tanpınar’ın da bu avluda belki şu sol köşecikte oturup, Huzur’u, Beş Şehir’i, Saatleri Ayarlama Enstitüsü’nü yazmış olduğunu düşünmek, insanın tüylerini ürpertiyor. Avluda oturup, buradan geçen bürokratları, mülteci Beyaz Rusları, Narmanlı Kardeşleri sonrasında sanatçıları düşünerek, belki hayallere dalmak içten bile değil.

Büyük avlu kapısından, ki genelde tek kanadı açık tutuluyor, geçer geçmez şehrin bu günkü görünümünden ve koşturmacasından kopuyorsunuz. Biraz zorlasanız Tanpınar ile beraber çay içecek gibisiniz. Gariptir, Beş Şehir kitabının daha girişinde Tanpınar şöyle der; Beş Şehir"in asıl konusu hayatımızda kaybolan şeylerin ardında duyulan üzüntü ile yeniye karşı duyulan özlemdir." Bu satırları okurken Tanpınar’ın hanın bahçesine bakan, masası başında çalışır hali gözler önünde canlanıyor adeta.

Hayatımızda kaybolan şeylerin ardından özlem duymamak İstanbul gibi bir şehirde çok zor. Hele ki Beyoğlu, İstiklal caddesi gibi bir yerde… Buralardaki önemli tarih ile bağımızı iyice kesip atma uğraşı içinde gibiyiz. Bu ilçenin sokaklarında, binalarında yaşamış sanatçılarımızı, bilim adamlarımızı, yaşanmışlıkları bugün görmeye sanki niyetli değiliz. Oysa bu güzelim hanın, zaman tüneli duvarları arasında, Tanpınar’ı, Eyüboğlu’nu, Berger’i ve belki yaşamış, eserler üretmiş nicelerini, günümüze taşıyabilirdik. Beyoğlu’nun birçok sokağı ve binasında uyuyan tarihimizin izleri duruyor.

Yine Narmanlı Han ve eski sakinlerine dönecek olursak, Müeyyet sokağının İstiklal Caddesi yanında bir halıcı ve Antoine Visconti’ye ait bir konfeksiyon mağazası faaliyet göstermiş.

İstanbul’un ilk konfeksiyoncularından biri olan Visconti’nin ipek kumaşlardan ürettiği  kıyafetlerle giyinmek için şık erkeklerin, kürklü bayanların hanın yolunu o zamanlar sık sık tuttukları aşikar. Ulus gazetesinin temsilcisi Neşet Atay Bey de burayı hem ikametgah hem de büro olarak kullanmış.  İstanbul’un eski gazetelerinden Jamanak da burayı 60 yıl kadar büro olarak kullanmış.

Narmanlı Han ikinci sınıf tarihi eser kapsamında, İstiklal caddesi üzerindeki yerinde iki yüzyıla yakın tanıklığına devam ediyor.  En başta değindiğimiz gibi bir de cumhuriyet barındırıyor avlusunda Narmanlı Han. Siz deyin kırk, ben diyeyim altmış üyesi ile bir kedi cumhuriyeti.  Ataları belki Tanpınar’ın belki Eyüboğlu’nun elinden su içmiştir. Şimdilerde kendilerine kim bakıyor bilemiyoruz. Belki, hanın avlusunda oturup yine onlara komşuluk etmiş, Tanpınar’a kendi elleriyle kahve ikram etmiş bir İstanbul hanımefendisi olabilir. Kediler bu hanın ezelden beri sahipleri gibi davranmaktan hiç geri durmuyorlar elbet. Ancak onları ziyarete gelecek, tarihi duvarlarda göz gezdirecek yeni misafirlerine de her zaman kapıları açık.

Kumbaracı Yokuşu / Kumbaracı Ramp

  KUMBARACI RAMP  

There’s a district in the city with seven hills that has more hills and staircases than you can shake a stick at. Of course, this is none other than Beyoğlu, which, by the way, is home to 336 hills and sets of stairs. It is the right address to get lost on the city streets and follow the traces of time. 

With one end going down to Tophane and the other stretching to İstiklal Street, Kumbaracı Ramp is one of the more well-known streets here. Having preserved its traditional neighborhood atmosphere, today’s residents are mostly from Bitlis, Siirt, Çorum, Erzincan, Giresun and Rize, as well as families from many other places around the country … In addition, it is also home to Arabs, Britons, French and African immigrants. Striking for its multi-ethnicity, this street embraces people like Pera did in other eras. 

Derived from the name ‘Humbaracı Ahmet Pasha’, the people gradually turned it into ‘Kumbaracı Ramp. Humbaracı Ahmet Pasha’s real name was Count de Bonneval. This French stateman was the one who first incorporated European-style innovations in the Ottoman Army. Though he constantly felt a longing for his motherland, he was also very fond of İstanbul. This is how he espressed his love for İstanbul and Turks in his diary:

“İstanbul is the land of shiny lights and wonderful fragrances. The Bosphorus is a long piece of blue lace that strains these lights and scents coming from Asia to Europe and vice-versa…”
Without a doubt, this city is a corner of paradise. However, it doesn’t make me forget about France. For a clever and competent man, İstanbul is an intellect who promises everything. There is fame and fortune. However, it cannot wretch all these things from my heart for the sake of the land. I remain here with these. That’s because I love the Turks. They are peerless people who deserve this piece of paradise. They have a modesty in their creation that is not found in angels. I’m afraid of forgetting my motherland amidst these great-spirited people. The motherland is saintly but so are the Turks.”

Once upon a time, Kumbaracı Ramp was a street where noble French people, like its namesake Humbaracı Ahmet Pasha used to live. Amongst the French who live on this street back then whose names we were able to find were; the owner of the telegraph agency, Le Count Beravaşka; the director of the German Bank, Pala Dur Joseph; the chief bookkeeper of the Galata Rıhtım Company, Arlot Ojer Sezar and a staff member at Credit Lyonnais, Camile Fransuva. These people were exiled to different places around the country as their native countries acted in defiance of the Lahey Treaty of World War I. Melancholy befell the hill as the foreign part of the community departed İstanbul between 1919-21. 

These days, the hill has a kind of childish joy to it. There are kids playing ball and various games on this famous hill of Beyoğlu. A photo exhibit comprised of images of the surroundings streets, as well as those who ventured up the hill. 

Stretching from İstiklal Street to Tophane, this hill is a corridor blended with a neighborhood atmosphere, intertwined in city life as a gate that opens from the latest trends to back in time. If you ever happen to encounter this hill, slow down a bit and let your eyes behold a social and structural texture that is rarely encountered elsewhere in İstanbul. Perhaps in this manner, you’ll have the opportunity to look through a completely different window, like children. Who knows, maybe a ball that the kids are playing with will roll to your feet and you’ll score a goal that will knock all your worries away …

 KUMBARACI YOKUŞU 

Yedi tepeli bu şehrin bir semti var ki orada düz sokaktan çok yokuş ve merdiven var. Burası tabiî ki Beyoğlu’ndan başka bir yer değil. Toplamda 336 tane yokuşu ve merdiveni olan Beyoğlu, bu şehrin sokaklarında kaybolup, zamanın izlerini sürmek için doğru adres.

Bir kolu Tophaneye diğer kolu İstiklal Caddesine uzanan, Kumbaracı Yokuşu, bunlar arasında en fazla adı duyulanlar arasında yer alıyor. Geleneksel mahalle atmosferini bu güne kadar koruyabilmiş bu yokuşun şimdiki sakinleri, Bitlis, Siirt, Çorum, Erzincan, Giresun ve Rize ağırlıklı olmakla beraber, ülkenin pek çok yerinden gelen aileler… Bunun dışında Araplar, İngilizler, Fransızlar ve Afrikalı göçmenlere de ev sahipliği yapıyor. Çok kültürlülüğüyle dikkat çeken bu sokak, insanlarını tıpkı bir dönemlerin Pera’sının yaptığı gibi kucaklıyor.

Adını Humbaracı Ahmet Paşa’dan alan yokuş, zamanla halk dilinde Kumbaracı Yokuşu’na dönüşmüştür. Humbaracı Ahmet Paşa’ysa asıl adı Kont de Bonneval olan aslen Fransız kökenli, Osmanlı İmparatorluğu’nda askeri sahadaki Avrupa tarzı ilk yenilik uygulaması başlatan devlet adamıdır. Ülkesi olan Fransa’ya duyduğu vatan hasretini her dem hissetmekle beraber, bir İstanbul aşığıdır. İstanbul’a ve Türkler’e olan sevgisini güncesinde şöyle ifade eder:

“İstanbul, pırıltılı ışıklar ve güzel kokular diyarı. Bosfor, Asya’dan Avrupa’ya ve Avrupa’dan Asya’ya akıp gelen bu ışıkların ve kokuların, mavi dantelden yapılmış uzun bir süzgeci. Koridor, iç liman, bosfordan beriye geçen güzelliklerin son yıkandıkları havuz. Bu şehir, şüphe yoktur ki cennetten bir köşedir. Fakat bana Fransa’yı unutturamıyor. İstanbul, zeki ve iş bilen bir adam için, her şeyi vaat eden bir alim. Burada şan var, servet var. Lakin kazanılan bütün bu şeyler yüreğimden yurt aşkını söküp atamıyor. Bununla beraber burada kalıyorum. Çünkü Türkleri seviyorum. Onlar cennetten bir köşe olan bu eşsiz memlekete yakışan, eşsiz insanlar. Yaradılışlarında ise meleklerde bulunmayan bir mahviyat (alçak gönüllülük) var. Bu büyük ruhlu milletin arasında vatanımı unutmaktan korkuyorum. Vatan aziz ve pek aziz. Lâkin Türk de aziz ve çok aziz”.

Geçmiş dönemde Kumbaracı Yokuşu, özellikle adını taşıdığı Humbaracı Ahmet Paşa gibi, itibarlı Fransız asıllı kimselerin oturduğu bir sokaktır. O dönem, bu sokakta ikamet eden ve isimlerini bulabildiğimiz Fransız asıllı isimler; telgraf ajansı sahibi, Le Kont Beravaşka; Alman Bankası direktörü; Pala Dur Joseph; Galata Rıhtım Şirketi’nin baş muhasebecisi, Arlot Ojer Sezar ve Kredi Lyone Bankası memuru, Kami Fransuva’dır. Bu isimler, uyruklarının bulunduğu devletlerin Birinci Dünya Savaşı’nda Lahey Sözleşmesi’ne aykırı davranmaları nedeniyle, Kumbaracı Yokuşu’ndan ülkenin farklı yerlerine sürgün edilirler. 1919-21 yılları arasında, yokuşa ayrılıkların verdiği hüzün çöker.

Şimdilerde yokuşun genelinde bir çocuk neşesi hakim. Sıklıkla top oynayan, Beyoğlu'nun bu ünlü yokuşuna çeşitli oyunlarıyla tat katan çocuklar, geçtiğimiz yıllarda bir fotoğraf sergisi düzenleyerek, sokaklarına ve çevrelerine bakışlarını, yokuşa yolu düşenlere sergilediler.

İstiklal Caddesi’nden Tophaneye uzanan bu yokuş, mahalle atmosferiyle harmanlanmış bir koridorun, son trendlerden tarihe açılan bir kapısının şehir yaşantısında vücut bulmuş halidir. Bu yokuşa yolunuz düştüğünde, temponuzu biraz yavaşlatarak, İstanbul’da nadiren kalan sosyal ve yapısal dokuya gözlerinizin dokunmasına izin verin. 

Belki siz de bu şekilde çocuklar gibi bambaşka bir pencereden bakma şansına sahip olursunuz; kim bilir çocukların oynadığı top ayağınıza gelir, tüm dertleri savururcasına bir gol atarsınız hayata…

Chocolate Sanctuary / Çikolata Mabedi

ÇİKOLATA MABEDİ;

                      İnci Pastanesi 

Çikolata Mabedi’ne küçük ve gösterişten uzak bir kapıdan girersiniz. Sizi karanlığa yakın bir loşlukta küçük sandalyeler ve çikolata sosunun kışkırtıcı kokusu karşılar. Küçük bir mekan olduğundan boş yer bulmak için bir müddet beklemeniz gerekebilir. Fakat sunakta sizi bekleyen tatlının iştah açıcı görüntüsüne kapıldığınızdan, genellikle zamanın bu mekanda nasıl geçtiğini anlamazsınız. Sunağın karşı sırasında, tabaklarındaki çikolata sosunu kaşıklayan insanlar arasında ilk etapta benzer bir yan göremeseniz de, bu lezzet karşısında yüzlerindeki ifadenin aynı olduğunu dikkatli bir gözle baktığınızda fark edersiniz. Sırası gelenler kendileri için sunulan çikolata soslu tatlı tabağını alarak, boşalan yerleri doldururlar. Her biri tabağındaki lezzete odaklanmış ve çikolatanın eşsiz doyumunu, o anı yaşayarak çıkarmaktadır. Burada tatlı yiyelim, tatlı konuşalım muhabbetleri yoktur. Her gün yüzlerce insan buraya sadece ve sadece bu muhteşem tatla buluşmak için gelir.

Sıra size geldiğinde yapmanız gereken; müsait bulduğunuz bir köşeye çekilip, çikolata sosunun dilinize sıvanan tadını mümkün olduğunca duyumsayarak, kaşığınızı daldırdığınız sosun altında saklı bir hazine gibi bekleyen yumuşak hamurun ve onun içinden süzülen kremanın tadını çıkarmaktır. Çikolata mabedindeki bu tatlı deneyimi layıkıyla yaşayabilirseniz, dışarı çıkarken kendinizi mutlu, keyifli ve kötü düşüncelerden arınmış hissedersiniz.

  CHOCOLATE SANCTUARY;

 Entering Chocolate Sanctuary  through a small and austere door, you are greeted with a provocative whiff of chocolate sauce and small chairs in a dusky atmosphere. As the place is a bit cozy, you may have to wait a few minutes for a table. But you won’t understand how time passes in this place when you are overcome by the mouth-watering appearance of the dessert awaiting you at the altar. At first, although you won’t see a similar side amongst the patrons spooning chocolate sauce on their plates all in a row facing the altar, you won’t help notice that their facial expressions lit up by this flavor is the one and the same. Those whose turn it is take a plate filled with the chocolate sauce-covered dessert and grab seats that have been vacated. They are all focusing of the flavor on their plate, savoring the insatiable chocolate taste. There’s none of that “Let’s have a sweet and talk sweet” bruhaha here. The hundreds of patrons who frequent
this venue every day come here just to have a date with this incredible pleasure.

When it’s your turn, you need to pull into an available corner and sense the flavor of the chocolate sauce that is plastered on your tongue as much as possible, and bask in the cream leaking out of the soft dough which is waiting like a hidden treasure chest under the sauce you have plunged your spoon into.. If you are worthy of experiencing this sweet experiment in the chocoloate sanctuary, then you are bound to emerge outside cleansed of bad thoughts, feeling happy and in a great mood. 

Beyoğlu Tarihi

The area known as the heart of Beyoğlu is what is known today as Galata. The oldest known name of this region is ‘Sike,’ which means ‘Fig Trees’ in Greek. Though we know that the         Romans, who captured the area in 146 B.C., called it ‘Sycena’, we have a difficult time trying    to determine when that name was first  used. What we definitely know is that when today’s İstanbul walked onto history’s center stage in 330 A.D. as ‘Deutera Romi’ (Second Rome), the official name of the city’s 13th Administrative Zone was ‘Regio Sycena.’ While it was officially known by its Latin name of ‘Regio Sycena’ and by the inhabitants its Greek name of ‘Sike’, Though it was called Justianinoplis once the Byzantine Emperor Justinian zoned this area and surrounded it with city walls, that name was abandoned later on. The name ‘Galate’ emerged after the 8th century. The source of the name ‘Galata’ is quite controversial. According to one  

source, Brennos the leader of the Celtic tribe, which was called ‘Galat’ by the local people, stayed here. This is why the name ‘Galata’ was given to the area. At first glance, this idea seems to be logical when the Galatians subsequently settled in the region between the Sakarya and Kızılırmak rivers. However, if one considered that the Galatians, who passed over the İstanbul Bosphorus around 278/277 B.C., didn’t live in this region continuously, it is difficult to explain why this area began to be called ‘Galata’ approximately a millennium later. Another opinion has it that the name is derived from the word ‘gala’ which means ‘milk’ in Greek. ‘Galata’ means ‘milks’, whereas ‘galatas’ means ‘milkman.’ As it is known, a segment of the Slav- and Bulgarian-based populance settled in the Sike region, whereas the Bulgarians were involved in the dairy business and set up cowsheds. (Up to about 30 years ago, there      

were many shops selling milky rice puddings doing business in Karaköy.) In this context, it is just possible that the name ‘Galata’ is derived from the meaning ‘milks’ or ‘milkman.’ A third opinion has it the the name ‘Galata’ sis a corruption of the word ‘galaddo’, which means ‘hill’ in the Genoese dialect of Italian.

In the Byzantine-era, the quadrant to the north of Galata was called ‘Pera,’ which meant ‘beyond’ in Greek. There is a strong possibility that the area was previously called ‘Peran,’ whereas later on, this was corrupted to that of ‘Pera.’

Nowadays, we refer to the areas comprised of the old ‘Galata’ and ‘Pera’ as ‘Beyoğlu.’ These two names were used concurrently for a long time. While the Christian Ottomans and Europeans used the name ‘Pera,’ the Turks called the area ‘Beyoğlu.’ Subsequent to the National War of Liberation, when the city and district names were given strictly Turkish names around 1925, the name ‘Pera’ was left to that of ‘Beyoğlu’. However, the name ‘Galata’ wasn’t touched. It is surmised that the name ‘Beyoğlu’ was given to the area when one of the last princes of the Trabzon Greek Pontus Empire, Alexius Comninus accepted Islam and settled here. It is said that he lived in a large mansion in the vicinity of the place we call ‘Tünel’ today. Another viewpoint has it that the Venetian ambassador, Alvario Griti, a.k.a. as Balyos or Baylos, had a large villa in Taksim. The name ‘Beyoğlu’ may be derived from his name Balyos 

Like the names of Beyoğlu, its history also changed with it. Captain Özdemir covers this historical process in five separate periods in his work ‘Beyoğlu Kısa Geçmişi, Argosu’ ‘Beyoğlu Brief History and Slang.’ These were; 

The emergence of Sike

The passage from Sike to Regio Sycena

The passage from Regio Sycena to Autonomous Galata

The passage from Autonymous Galata to Pera

The passage from Pera to Beyoğlu

Settlements are established with the initial various village and colony cities in Beyoğlu. The result of the Macedonian Wars in 146 B.C. was the magnificent victory of the Romans, this region, which a colony town, came under the dominance of Rome. The area became quite wealthy during the 265-year period (30 B.C. - 235 A.D.), which was known as the ‘Roman Peace’. This came to a sudden end when Emperor Alexander Severus was murdered, whereas the region’s fate was abandoned to the plundering by the Goths.

The festivals helds in Galata on May 11th, 330 where a small-scale celebration of the start of a new era. When the zooming activities which were commenced by Emperor Constantine came to a conclusion, all the distinctions of the city of Rome were also recognized here as well. 

During the 10th and 11th centuries, the activities of foreigners within Byzantium increased quite a bit. This formation transformed Galata into a steadily bustling and cosmopolitan harbor town. Bünyamin Tudela described thusly; “this lively commercial activity attracted merchants from Iraq, Iran, India, Egypt, Palestine, Russia, Hungary, Peçenekler and Caspian countries, as well as from Lombardia and Spain, who would arrive by shop or overland... The countless riches that flow to this city from all the cities, from all the countries, from everywhere exceed all thoughts and imagination and is more than all the riches in the entire world” 

Perhaps the provocative wealth described here was the reason the Latins seized İstanbul in 1204 in their Crusade against the Turks. Thanks to the support received from the Genoese, the city was taken back from the Latins in the year 1261. In return for their support, the Genoese demanded that the entire Galata area be turned to a free zone, to be used as a sort of Genoese Colony. During this period, Galata became a state within the state, taking control of the entire Black Sea, wielding significant amounts of political and economic might.

In the meanwhile, the city is conquered by Sultan Mehmet the Conqueror in 1453, whereas it went through certain historical turning points until it was captured. Subequent to the conquest, Galata was relatively able to preserve its autonomy, but had to fill in the surrounding moats and remove the bastions on top of the walls. In taking advantage of the strife between the Ottomans and the Venetians, the Genoese preserved their privileges until 1670 succeeding in becoming the community that was the intermediary between the Ottomans and Europeans in commercial affairs as well as other fields. As a result of the Peace Treaty signed with the Venetians in 1670, the former ban imposed upon them had been lifted, striking a major blow against the Genoese. While this region was spared from looting during this period, two devastating fires struck in 1794 and 1817. 

With the lifting of the Janissaries and their hearth, winds of revival began to blow through Galata. Amongst the principle reforms introduced during this era were; the founding of the Imperial Music Conservatory. Primary and Middle schools, the Civil Service, War and Medical Colleges were opened; the first general census count, the printing of the first official newspaper, Takvim-i Vekayi; the construction of the first theater and opera buildings;.as well as the first contemporary municipal practices with the establishment of the 6th Municipality Office.  

Also amongst this list would be permitting foreigners to own property, as well as allowing citizens of various European countries to construct homes in Beyoğlu. Beyoğlu’s population and number of venues showed a steady increase until June 5th, 1870, when two-thirds of Beyoğlu was left a burning hulk as the result of the conflagration that swept through the district. Subsequently, roads were widened and the construction of wooden structures was banned. Thus, today’s Beyoğlu began to acquire its historical silhouette in the following period with the erecting of Italian-style buildings.

However, people of Ottoman nationality, whether they were Christians or Moslems, could not access the first-class Beyoğlu lifestyle. For many years, they only lived to serve foreigners in Beyoğlu. Just like the last period of Byzantium, when the Byzantines earned their daily bread by serving the Latins. 

With the Orient Express Paris – İstanbul railway coming online in 1883, the Pera Palas Hotel was constructed to eliminate the lack of hotel accommodated that top-level Europeans faced in İstanbul. Around the same time, the first structures that could be considered apartments in İstanbul began to rise in Beyoğlu.

All this renovation activity taking place in Galata and Pera was broken to a halt when İstanbul was hit by a strong earthquake on July 10th, 1894, with many citizens perishing under piles of debris. A year later, skirmishes broke out between Moslems and Armenians in Galata which lasted three days, again, with many casualties. All this violence and the March 31st Operation Army Incident of 1909 strengthened the position of the Union & progress party.  On March 3rd, 1910, the Senators and Representative Assemblies settled into the Fındıklı Palace. As a consequence, the Ottoman Empire began to be administered within Beyoğlu’s borders. 

With the Capitulation Laws lifted on October 1st, 1914, though everything, such as the post offices, courthouses, schools, hospitals was separate in the area where all the foreign embassies were located, if anything, the laws were to be applied equally between foreigners and Ottomans. When looking at October 1st, 1914, from this aspect, this is considered the first step of Pera becoming Beyoğlu. While the War of National Liberation continued, it was Beyoğlu that was the least effected place in a war that brought poverty onto a nation. 

Finally, when the Grand Victory is achieved in Anatolia on August 30th, 1922, the Turkish merchants in İstanbul came together to form an organization called the “National Turkish Business Union.” The goal of this union can be summarized as a gradual transformation of the non-Moslem trade expertise into economic reality by having Turkish merchants fill the trade vacancies left by those who opted to move back to their native lands in the Population Exchanges during that time.Subsequently, in 1926, all the foreign chambers of commerce had their official titles lifted whereas all foreign merchants were obliged to register with the Turkish Chamber of Commerce. By having these businessmen in the role of intermediary, this transformation was the harbinger of significant changes in the living population structure in Beyoğlu, which is the easternmost point of the Western world. With Ankara as the capital, Beyoğlu, which had recently housed the parliaments 

within its boundaries, was waving goodbye to foreign embassies as it was pushed off the nation’s political stage. 

By the 1930’s, the rise of nationalist fervor was hitting on all four cylinders. It became more and more difficult for Beyoğlu to maintain the culture heritage of Pera. Enacted on November 12th, 1942, the “Assets Tax” struck the few minority inhabitants remaining in Pera like a dagger in the back. This was when the “nouveau rich” of Beyoğlu were dancing to rhumba and spoon rhythms while those amongst the old rich who couldn’t pony up their taxes were exiled to Aşkale in eastern Turkey, breaking big rocks into small ones. 

The night of September 6th, 1955 was the scene of traumatic events in İstanbul, and Beyoğlu, in particular. Word got out that the house in Thessalonica where Atatürk was born had been hit with a Molotov cocktail created an adverse effect in İstanbul. Protesters who demonstrated in Taksim also looted shops and department stores owned by Greeks. The distinctiveness of Pera was now at a cost that was too high to pay for local foreigners. 

A significant portion of the non-Moslem minority population living in Beyoğlu left Turkey and immigrated to other countries in the 1970’s. By the 1980’s, those minorities still in Beyoğlu abandoned it for newer, more modern districts of İstanbul. As a result, for the first time Beyoğlu began sheltering a population makeup that was no different that of the rest of İstanbul.

ZAMANIN TÜNELİNDEN;

                                         BEYOĞLU

Beyoğlu`nun çekirdeği olan bölge, bugün Galata dediğimiz yerdir. Bu lokasyonun bilebildiğimiz en eski adı, "Sike"dir. "Sike" Grekçe`de (İncir Ağaçları) anlamına gelmektedir. Bunu Türkçe`ye (İncirlik) biçiminde de çevirmemiz mümkündür. İ.Ö. 146 yılında, bölgeye egemen olan Romalılar`ın, yöreye "Sycena" dediklerini biliyorsak da, bunun başlangıç tarihini saptamakta zorluk çekiyoruz. Kesinlikle emin olduğumuz bir şey varsa, o da; İ.S. 330 yılında, o zaman "Deutera Romi" (İkinci Roma) adıyla, bugünkü İstanbul, Roma’nın başkenti olarak tarih sahnesine girdiği zaman, kentin 13. İdari Bölgesi olan Galata’nın resmi adının "Regio Sycena" olduğudur. Yöreye resmi olarak, Latince "Regio Sycena" , halk arasında Grekçe "Sike" denilirken, Bizans İmparatoru İoustinianus burayı imar edip, surlarla çevirince; bir süre için "İoustinianopolis" denilmeye başlanmışsa da, sonra bu ad terkedilmiştir. 8. yüzyıldan sonra "Galata" adı ortaya çıkar. "Galata" adının nereden geldiği çok tartışmalıdır. Bir görüşe göre; yöre halkının Galat diye adlandırdığı Kelt Kavmi buradan geçerken, önderleri Brennos yönetiminde burada kalmışlardır. "Galata" adı da bu nedenle yöreye verilmiştir. Galatlar`ın daha sonra yerleştikleri, Sakarya ve Kızılırmak nehirleri arasında kalan bölgeye de, tarihin o dönemlerinde "Galatia" dendiği düşünülürse, bu görüş ilk bakışta akla yatkın gibi gelmektedir. Ancak Galatların, İstanbul Boğazı’ndan İ.Ö. 278/277 yılları arasında geçtikleri, bu bölgede sürekli olarak yaşamadıkları düşünülürse, bölgeye neden bu olaydan yaklaşık 1000 yıl sonra "Galata" denilmeye başlandığını açıklamak zordur. Bir başka görüşe göre, bu ad, Grekçe`de (süt) anlamına gelen "gala" sözcüğünden türemiştir. "Galata" sözcük olarak (sütler), "galatas" (sütçü) anlamına gelmektedir. Bilindiği gibi, bir bölüm Slav ve Bulgar kökenli kişiler, Sike bölgesine yerleşmişlerdir. Bulgarlar burada gerçekten sütçülük yapmış, mandıralar kurmuşlardır. (Bundan otuz yıl öncesine kadar, Karaköy`de pek çok muhallebicinin olmasının kökü de belki bu olgudan kaynaklanmaktadır.) Böylece yöreye (sütler) anlamındaki "galata", ya da (sütçü) demek olan "galatas" sözcüklerinden esinlenilerek, Galata adının verilmiş olması mümkündür. Bir üçüncü görüşe göre, Galata adı, İtalyanca`nın Cenova Lehçesi`nde (yokuş) anlamına gelen "caladdo" sözcüğünden türemiştir.

Galata`nın kuzeyinde kalan bölgeye, Bizans çağında Grekçe (öte, ötesi) anlamına gelen "peran" sözcüğünden esinlenerek "Pera" deniliyordu. Büyük bir ihtimalle bölgeye eskiden "Peran" denilirken, daha sonra sözcükteki değişime uyularak "Pera" denilmeye başlanmıştır.

Biz bugün, eski "Galata" ve "Pera" nın bulunduğu alanların ikisine birden "Beyoğlu" diyoruz. Bu iki ad, uzun süre bir arada kullanılmışlardır. Hıristiyan Osmanlılar ve Avrupalılar, "Pera" adını kullanırken; Türkler, yöreye "Beyoğlu" demişlerdir. Ulusal Kurtuluş Savaşı’ndan sonra, 1925 yılında, kent ve mahalle adlarının Türkçeleştirilmesi sırasında, "Pera adı kaldırılmış, yalnızca "Beyoğlu" adı bırakılmıştır. Ancak "Galata" adına dokunulmamıştır. "Beyoğlu" adının, Trabzon Rum Pontus İmparatorluğu’nun son prenslerinden, İslam Dini’ni kabul ederek buraya yerleşen ve yaşayan Aleksios Komninos’dan dolayı bu yöreye verildiği ileri sürülür. Kendisinin, bugün Tünel dediğimiz yerin yakınında, büyük bir konağı olduğu söylenmektedir. Bir diğer görüşe göreyse, Kanuni Sultan Süleyman döneminde, Venedik Elçisi, o zamanki adıyla Balyos’u ya da Baylos’u olan, Alvario Griti`nin, Taksim`de büyük bir konağı vardır; Balyos’a Beyoğlu denilmektedir ve "Beyoğlu" adının da buradan geldiği düşünülebilir.

Beyoğlu’nun adları gibi tarihi de onunla birlikte değişir. Özdemir Kaptan Beyoğlu Kısa Geçmişi, Argosu adlı kitabında beş farklı dönemle bu tarihsel süreci ele alır. Bunlar sırasıyla;

1)      Sike’nin ortaya çıkışı

2)      Sike’den Regio Sycena’ya

3)      Regio Sycena’dan Özerk Galata’ya

4)      Özerk Galata’dan Pera’ya

5)      Pera’dan Beyoğlu’na

Beyoğlu’na ilk çeşitli köyler ve koloni kentlerle yerleşim kurulur.İ:Ö. 146 yılında Makedonya Savaşları olarak bilinen savaşların sonunda Roma’nın muhteşem zaferi ile bitince, koloni kent durumundaki bu bölge  Roma’nın egemenliğine girer. İ.Ö 30 ile İ.S. 235 yılları arasındaki 205 senelik Roma Barışı denilen dönemde bölge oldukça zenginleşir. Roma İmparatoru Alexander Severus’un öldürülmesi sonucu Roma Barış dönemi sona erer ve bölgenin kaderine de, Gotlar tarafından yağmalanmak düşer.

11 Mayıs 330 günü Galata’da yapılan şenlikler yeni bir dönemin başlangıcının küçük çaplı bir kutlamasıdır. İmparator Constantinus tarafından başlatılan imar hareketi sona erdiğinden, Roma kentinin tüm ayrıcalıkları, buraya da tanınır.

10-11. yüzyıllar arasında Bizans içinde yabancıların etkinlikleri artar. Bu oluşum Galata’yı giderek daha hareketli ve kozmopolit bir liman haline getirir. Bünyamin Tudela, bu canlılığı “Buraya Babil’den, İran’dan, Hindistan’dan, Mısır’dan Filistin’den Rusya’dan, Macaristan’dan, Peçenekler ve Hazarlar ülkesinden, Lombardiya’dan ve İspanya’dan her türlü tacirler gelir. Burası, dünyanın her yerinden tacirlerin denizyoluyla, karayoluyla geldikleri, büyük bir ticaret kentidir... Bu kente bütün devletlerden, her yerden ve bütün ülkelerden, bütün kentlerden akıp gelen sayısız zenginlikler, bütün düşünceleri ve hayal gücünü aşar ve bütün dünyanın toplam zenginliklerinden üstündür” diyerek betimler.

Belki de tarif edilen bu zenginliklerin baştan çıkarıcılığı nedeniyle, 1204 yılında Türkler’e karşı sefere çıkan Haçlı Ordusu, İstanbul’u Latinler adına ele geçirir. 1261 yılına kadar Latinler’in hakimiyeti Cenevizliler’den alınan destek sayesinde geri alınmasıyla sonuçlanır. Cenevizliler bu desteklerine karşılık Galata’nın tümünü serbest bölge olarak, bir çeşit Ceneviz Kolonisi gibi kullanmak üzere alırlar. Bu dönemde Galata devlet içinde devlet haline gelen ve tüm Karadeniz ele geçiren, gerek siyasal gerekse ekonomik bir güç halini alır.

Bu süreç şehrin 1453 yılında Fatih Sultan Mehmet tarafından fethedilmesine kadar belli tarihsel dönemeçler geçirmekle beraberinde süre gider. Fetih sonrasında da Galata nispeten özerkliğini korumakla beraber Galata’yı çevreleyen hendeklerini doldurmak ve surlar üzerindeki burçlarını kaldırmak zorunda kalırlar. Cenevizliler 1670 yılına kadar, Osmanlı Venedik çekişmesinden yararlanarak, ayrıcalıklarını korudukları gibi; Osmanlılar ile Avrupalılar arasında ticari alanda ve diğer alanlarda bağ kuran bir topluluk olmayı başarırlar. 1670 yılında Venedikliler’le yapılan Barış Antlaşması sonucu, Venediklilerle yasak olan ticareti, serbest bırakması Cenevizliler için tam anlamıyla bir darbe olur. Bu dönemde, bölge yağmalanmaktan kurtulsa da 1794 ve 1817 yılında gerçekleşen yangınlar nedeniyle zor günler geçirir.

Vak’a-i Hayriye denilen Yeniçeriler ve Yeniçeri Ocağı’nın kaldırılmasıyla Galata’da Rönesans rüzgarları esmeye başlar. Bu dönemi izleyen sayısız yenilikten belli başlıcaları sırasıyla;Muzika-i Hümayun (Konservatuar) kuruluşu;. Sıbyan Okulları, Rüştiye, Mülkiye, Harbiye, Tıbbiye açılması; ilk genel nüfus sayımı yapılması;.ilk resmi gazete olan Takvim-i Vekayi yayımlanması; ilk tiyatro ve opera binalarının inşa edilmesi;.Altıncı Daire-i Belediye’nin kurulmasıyla ilk çağdaş belediye uygulamaları başlaması sıralanabilir..

Yine bu sıralarda yabancıların mülk edinmesine izin verilmesi, çeşitli Avrupa ülkesi vatandaşlarını, özellikle Beyoğlu’nda ev yapmaya özendirir. Beyoğlu nüfusu ve mekan sayıları gün geçtikçe artış gösterirken, 5 Haziran 1870 günü Beyoğlu’nun üçte ikisi çıkan bir yangın sonucu harap hale gelir. Bunu takiben yol genişletme çalışmaları yapılır ve ahşap bina yapılması yasaklanır. Böylelikle aynı döneme tekabül eden ağırlık olarak İtalyan tarzı binaların olduğu günümüz Beyoğlu’nun tarihi silueti şekillenmeye başlar.

Fakat Hıristiyan olsun, Müslüman olsun, Osmanlı uyruklu kişiler, başka bir ülkenin himayesinde olmadıkça, Beyoğlu’nun üst düzey yaşamına giremez. Onlar uzun yıllar Beyoğlu’nda, yabancılara hizmet ederek yaşarlar. Tıpkı, Bizans’ın son döneminde, buradaki Latinler’e hizmet sunmakla geçinen, Bizanslılar gibi.

1883 yılında Paris İstanbul arası çalışmaya başlayan Orient Express’in açılmasıyla, üst düzey Avrupalılar’ın karşılaştığı otel sıkıntısını gidermek amacıyla Pera Palas inşa edilir. Bu sırada, İstanbul’da apartman sayılabilecek ilk yapılar Beyoğlu’nda yükselmeye başlar.

Bütün bu yenileşme hareketleri içerisinde gelişen Galata ve Pera 10 Temmuz 1894 İstanbul depremiyle sallanır. Bu depremde pek çok kişi çöküntülerin altında kalarak can verir. Ardından bir sene sonra 1895 yılında Galata’da Müslümanlar ile Ermeniler arasında üç gün, üç gece süren şiddet hareketlerinde pek çok kişi ölür. Bütün bu çatışmalar ve 31 Mart Vakasının yarattığı sorunlar, İttihat ve Terakki’nin konumunu güçlendirir. 3 Mart 1910 günü, Ayan ve Mebusan Meclisleri, Fındıklı Sarayı’na yerleşirler. Böylelikle, Osmanlı İmparatorluğu, Beyoğlu sınırları içinde yönetilmeye başlar.

1 Ekim 1914 günü Kapitülasyonların kaldırılmasıyla, yabancı ülke elçiliklerinin tamamının bulunduğu bölgede; postanesinden, mahkemesine; okulundan, hastanesine; her şeyleri ayrı olan, her yerde kayırılan yabancılarla Osmanlılar arasında; hiç olmazsa yasalar karşısında eşitlik başlar.1 Ekim 1914 bu açıdan bakıldığında, Pera’nın Beyoğlu olmak yolunda attığı ilk adımdır.Ulusal Kurtuluş Savaşı sürerken, uzun süren savaşların ülkeye getirdikleri yokluklardan en az etkilenen yer, Beyoğlu olur.

Nihayet, 30 Ağustos 1922 tarihinde Anadolu’da Büyük Zafer kazanılınca, İstanbul’un Türk tacirleri “Milli Türk Ticaret Birliği” adında bir örgüt kurarlar. Bu birliğin amacı gayrimüslim ticaret erbabının ekonomik hayattan tedricini sağlayarak, bunun sonucu doğacak olan ticari boşluğun Türk tüccarları tarafından doldurulması olarak özetlenebilir. Bunu takiben 1926 yılında yabancı ticaret odalarının, ticaret odası sıfatı kaldırıldığından, bütün yabancı tüccarlar Türk Ticaret Odası’na kaydolmak zorunda kalırlar. Bu dönüşüm Batı’nın en doğu kısmı olan Beyoğlu’nda, bu kişilere aracılık ederek, yaşayan nüfus yapısında, önemli değişiklikler olacağının habercisidir.

Ankara’nın başkent olmasıyla, eski başkentin çok önemli kurumlarını, hatta bir ara, parlamentolarını bile sınırları içinde barındıran Beyoğlu, yabancı elçileri Ankaya’ya uğurlarken, ülkenin siyasal sahnesinde çok gerilere itilir.

1930’lara gelindiğinde milliyetçi akımların yükselişi yoğun bir şekilde kendini hissettirmeye başlar. Beyoğlu’nun, Pera’dan miras kalan kültürü sürdürmesi, giderek daha zor hale gelir. 12 Kasım 1942 günü yürürlüğe giren “Varlık Vergisi Kanunu” Pera’nın son kalan ahalisinin sırtına bir bıçak gibi saplanır. Bu süreç içinde, Beyoğlu’nun yeni zenginleri için kaşık havası, rumba karışımı oyunlar oynanırken, eski zenginlerin bir kısmı Aşkale’de taş kırar.

6 Eylül 1955 gününü 7 Eylül’e bağlayan gece, İstanbul’da ve özellikle Beyoğlu’nda inanılması zor olaylar olur. Selanik’de, Gazi Mustafa Kemal Paşa’nın doğduğu eve bir bomba atıldığının duyulması, İstanbul’da da bomba etkisi yaratır. Taksime gösteriye çıkanlar, özellikle Rumlar’ın dükkan ve mağazalarına girerek, talan ederler. Pera seçkinliği, artık yabancılar için ödenmesi bir hayli güç bir bedeldir.

1970’li yıllar, Beyoğlu’nda yaşayan Müslüman olmayan azınlıkların önemli bir bölümünün, ülkeyi bırakıp göç ettiği yıllar olur. !980’li yıllara gelindiğindeyse, eskiden Beyoğlu’nda yaşayan azınlıklardan ülkeyi terk etmeyen bölümünün, Beyoğlu’nu bırakıp, İstanbul’un daha yeni ve modern mahallelerine taşındığı görülür. Böylece Beyoğlu, tarihinde ilk kez, İstanbul’un barındırdığı nüfus yapısından farksız bir nüfus yapısını barındırmaya başlar...